Krótka refleksja. Pierwszy i prawdopodobnie ostatni raz w życiu czułem porządne ciarki na ciele stając przed Pałacem Prezydenckim. Atmosfera o 2 w nocy porównywalna z momentem, jakby ktoś zatrzymał czas. Ciepło z tysięcy zniczy porównywalne do tego z domowego kominka, tłumy zadumanych, płaczących ludzi. Bez wątpienia jedno z najważniejszych wydarzeń w moim życiu. Cieszę się, że w momencie gdy tworzyła się historia, byłem w Warszawie... Tego nie da się opisać, tam trzeba być. Kto może i ma na to czas, powinien czym prędzej tam pojechać...
Poniżej 4 zdjęcia z tego, jak uroczystości żałobne wyglądały w regionie. Uderzający i przepiękny widok dzieci, które przed telewizorem ze skupieniem i w ogromnej ciszy oglądają powrót Marii Kaczyńskiej do Pałacu.
Post niżej kilka zdjęć z Warszawy - gdyby ktoś jeszcze nie zdążył zobaczyć - polecam.
